سندرم تونل کارپال (CTS) عارضه‌ای شایع است که باعث درد، بی‌حسی و گزگز در دست و مچ دست می‌شود. این عارضه زمانی رخ می‌دهد که عصب میانی در مچ دست تحت‌فشار قرار می‌گیرد. خوشبختانه، درمان‌های متعددی برای سندرم تونل کارپال وجود دارد که می‌توانند علائم را تسکین دهند و عملکرد دست را بهبود بخشند.
درمان‌های غیرجراحی
در مراحل اولیه سندرم تونل کارپال، درمان‌های غیرجراحی اغلب می‌توانند علائم را کاهش دهند و از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند. برخی از این درمان‌ها عبارتند از:
- آتل‌بندی: استفاده از آتل مچ دست، به‌خصوص در شب، می‌تواند به کاهش فشار بر روی عصب میانی کمک کند. آتل مچ دست را در وضعیت خنثی نگه می‌دارد و از خم شدن بیش‌از‌حد مچ دست جلوگیری می‌کند.
- دارو‌های ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs): دارو‌هایی مانند ایبوپروفن و نا‌پروکسن می‌توانند درد و التهاب را کاهش دهند.
- تزریق کورتیکواستروئید: تزریق کورتیکواستروئید به تونل کارپال می‌تواند به کاهش التهاب و تسکین علائم کمک کند. با‌این‌حال، این درمان معمولا موقتی است و ممکن است نیاز به تکرار داشته باشد.
- فیزیوتراپی: تمرینات فیزیوتراپی می‌توانند به تقویت عضلات مچ دست و دست کمک کنند و انعطاف‌پذیری را بهبود بخشند. فیزیوتراپیست همچنین ممکن است از روش‌های دیگری مانند اولتراسوند یا تحریک الکتریکی برای کاهش درد و التهاب استفاده کند.
- تغییر در فعالیت‌ها: اجتناب از فعالیت‌هایی که باعث تشدید علائم می‌شوند یا اصلاح نحوه انجام آنها می‌تواند به کاهش فشار بر روی عصب میانی کمک کند.
- درمان‌های جایگزین: برخی از افراد از درمان‌های جایگزین مانند طب سوزنی یا یوگا برای تسکین علائم سندرم تونل کارپال استفاده می‌کنند.
درمان جراحی
اگر درمان‌های غیرجراحی موثر نباشند یا علائم شدید باشند، ممکن است جراحی برای سندرم تونل کارپال توصیه شود. جراحی معمولا به‌صورت سرپایی انجام می‌شود و شامل آزادسازی رباط عرضی کارپ است که باعث فشار بر روی عصب میانی می‌شود.
انواع جراحی
دو نوع اصلی جراحی برای سندرم تونل کارپال وجود دارد:
- جراحی باز: در این‌روش، جراح یک برش کوچک در کف دست ایجاد می‌کند و رباط عرضی کارپ را آزاد می‌کند.
- جراحی آندوسکوپیک: در این‌روش، جراح از یک دوربین کوچک و ابزار‌های جراحی برای آزادسازی رباط عرضی کارپ از طریق یک یا دو برش کوچک استفاده می‌کند.
- هر دو روش جراحی معمولا موثر هستند، اما جراحی آندوسکوپیک ممکن است درد و زمان بهبودی کم‌تری داشته باشد.
بهبودی پس از جراحی
پس از جراحی، ممکن است نیاز به استفاده از آتل برای چند هفته داشته باشید. فیزیوتراپی نیز ممکن است برای کمک به بهبودی و بازیابی قدرت و عملکرد دست توصیه شود. اکثر افراد پس از جراحی سندرم تونل کارپال به طور کامل بهبود می‌یابند.
پیشگیری از سندرم تونل کارپال
برای کاهش خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
- استراحت منظم: در حین فعالیت‌هایی که نیاز به حرکات تکراری دست و مچ دست دارند، استراحت‌های مکرر داشته باشید.
- حفظ وضعیت صحیح بدن: هنگام کار با کامپیوتر یا انجام سایر فعالیت‌ها، مطمئن شوید که مچ دست شما در وضعیت خنثی قرار دارد.
- ورزش منظم: ورزش می‌تواند به تقویت عضلات دست و مچ دست کمک کند و انعطاف‌پذیری را بهبود بخشد.
- کنترل وزن: اضافه‌وزن می‌تواند خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهد.
درنهایت با تشخیص و درمان به موقع، اکثر افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال می‌توانند به طور کامل بهبود یابند و به فعالیت‌های عادی خود بازگردند. . شما می توانید با مراجعه به وبسایت نورولوژی برتر یک دکتر مغز و اعصاب خوب پیدا کنید.